بررسی رویکردهای انتقادی امام علی – علیه السلام – در نهج البلاغه

چکیده

نویسنده

موضوع

انتقاد از مفاهیمی است که در فرهنگ اسلامی جایگاه ویژه ای دارد و از لسان ائمه اطهار به صورت دلالت مطابقی و غیر مطابقی آمده است ، اما در حیطه نقد عملی می توان به رویکردهای انتقادی امام علی –علیه السلام –در طول تاریخ که دارای ابعاد گوناگونی است اشاره کرد.

از روش های برخورد امام با برخی مخالفان ، انتقاد از عملکرد نادرست آنان بود، علیرغم آن که امام اصل را بر مدارا نهاده بود، هنگامی که پای تجاوز از حریم ارزش های اسلامی و خروج از دایره حق و هدایت و گرایش به باطل در میان بود با جدیت تمام انتقاد می کرد و سکوت در برابر نادیده گرفتن مبانی و اصول اعتقادی اسلام و حکم قرآن و سنت پیامبر را جایز نمی شمرد.یکی از موقعیت هایی که امام را وادار به انتقاد نمود، حوادثی بود که پس از رحلت رسول خدا –صلی الله علیه و آله –تا زمان خلافت امام رخ داد که به دور شدن جامعه اسلامی از بسیاری از روش های پیامبر در اداره جامعه انجامید که به خاطر کوتاهی خلفا بود به گونه ای که می توان این دوره را تا حدودی دوره واپس گرایی به جاهلیت نامید، طبیعی است که امام در این برهه زمانی برای حفظ اصول و مصالح اسلام از هیچ تلاشی فروگذار نکرد و در همین راستا هر زمانی که تذکر و انتقاد را نتیجه بخش می دید یا احتمال مفید بودن آن را می داد فروگذار نمی کرد.امام انتقاد را وسیله ای برای حفظ سلامت جامعه و عدم انحراف آن می دانست و در این انتقادها اولین کسی است که زوایای پنهان تاریخ را روشن می کرد.

کلیدواژه ها: انتقاد، رویکرد، امام علی- علیه السلام –نهج البلاغه، انتقاد سازنده ، تذکر

زینب غفاری

بررسی رویکردهای انتقادی امام علی –علیه السلام –در نهج البلاغه